Իշխանության «տղերքը» կվերահսկեն ընտրությունները. «Փաստ»
«Փաստ» օրաթերթը գրում է.
Մինչ օրս հայաստանյան հասարակական քաղաքական կյանքում ընտրությունների շուրջ հիմնական խոսակցությունները ընդդիմությունը տարել է ընտրությունների վերահսկողության ելակետից։ Անշուշտ հայաստանյան ընտրություններն աչքի են ընկել տարատեսակ կեղծիքներով ու ընտրակաշառքներով, որոնք էլ իրենց հերթին հարուցել են ընտրվածների լեգիտիմության պակաս՝ սրանից բխող հետևանքներով։
Միաժամանակ մինչ օրս տեղի ունեցած բոլոր ընտրություններում, չնայած ակնհայտ կեղծիքներին, այնուամենայնիվ, ընդդիմությունը չի իրականացրել փաստացի վերահսկողություն և, որ ամենակարևորն է, հավաքել անհրաժեշտ քանակության ապացուցողական նյութեր։ Արդյունքում ստացվել է մի իրավիճակ, երբ ընտրակեղծիքների մասին գիտեն բոլորը, սակայն որևէ մեկը չի կարող դա ապացուցել ո՛չ դատարանում, ո՛չ էլ հստակ փաստերով, ինչի հետևանքով պետք է արձանագրել, որ ընտրակեղծիքների մասին ընդդիմության պնդումները մնացել են հռետորաբանության շրջանակներում։
Այս կապակցությամբ վերջին շրջանում տարբեր քաղաքական շրջանակների կողմից առաջ քաշվեց ընտրությունների լիակատար վերահսկողության գաղափարը, որը պետք է առաջնային գործիք դառնար իշխանափոխության ու ընդհանրապես, թափանցիկ ընտրական գործընթացների համար։
Սակայն առաջիկա խորհրդարանական ընտրություններն այս տեսանկյունից փոքր–ինչ առանձնանում են։ Մինչ այս, անցած տարվա տեղական ինքնակառավարման մարմինների ընտրությունները ցույց տվեցին, որ բուն ընտրության օրը և ընտրական գործընթացում կատարվող կեղծիքներն ու խախտումներն օբյեկտիվորեն հասել են նվազագույն մակարդակի։ Այս փաստի հետ համաձայնվեցին նաև ընդդիմադիր ուժերը։ Սա, իհարկե, չէր նշանակում, թե ընտրությունները ազատ և թափանցիկ էին և չկային ընտրակեղծիքներ ու ընտրակաշառք, սակայն վերջիններիս համար մշակվել էին նոր մեխանիզմներ, որոնք չեն առնչվում ընտրական գործընթացի հետ։ Սակայն սա այլ դիտարկման թեմա է։
Առաջիկա խորհրդարանական ընտրություններում, սակայն, ռեյտինգային ընտրակարգի կիրառման հետևանքով, որքան էլ տարօրինակ կարող է հնչել, ընտրությունների վերահսկման և խախտումների բացառման գործառույթը հայտնվելու է իշխանության ձեռքում։ Որպես կանոն, ժողովրդավարական համակարգերում հենց այդպես էլ լինում է, և իշխանությունն է ապահովում ընտրությունների սահուն ընթացքը, հայաստանյան իրականության մեջ, սակայն, իշխանությունը հանդես է գալիս հիմնական ընտրակեղծարարի դերում։ Սակայն ներկայում արդեն իշխանության ռեյտինգային թեկնածուները հարկադրված են լինելու պայքարել միմյանց դեմ՝ մանդատ ստանալու համար։ Սա ինքնին նշանակում է, որ գլխավորապես իշխանության թեկնածուները, որոնք ներկայանալու են երկրի առաջատար կուսակցության թեկնածուներ և պայքարելու են մանդատի համար, այդ պայքարը նրանք առավելապես մղելու են միմյանց դեմ, ինչը նշանակում է, որ հենց նրանք են լինելու շահագրգռված՝ հարաբերականորեն մաքուր ընտրություններ անցկացնելու համար։ Սա, իհարկե, չի նշանակում, թե տեղ չեն ունենալու ընտրակաշառքն ու ընտրակեղծիքները կամ վարչական ռեսուրսի կիրառումը, սակայն այս մեթոդների կիրառմամբ ենթադրենք իշխանության երկու թեկնածուները հավասարակշռելու են միմյանց և ընտրական գործընթացի կեղծիքներն ու խախտումները տեղափոխվելու են ընտրատեղամասից դուրս։
Սակայն սա արդեն այլ դիտարկման նյութ է։
Մինչ օրս հայաստանյան հասարակական քաղաքական կյանքում ընտրությունների շուրջ հիմնական խոսակցությունները ընդդիմությունը տարել է ընտրությունների վերահսկողության ելակետից։ Անշուշտ հայաստանյան ընտրություններն աչքի են ընկել տարատեսակ կեղծիքներով ու ընտրակաշառքներով, որոնք էլ իրենց հերթին հարուցել են ընտրվածների լեգիտիմության պակաս՝ սրանից բխող հետևանքներով։
Միաժամանակ մինչ օրս տեղի ունեցած բոլոր ընտրություններում, չնայած ակնհայտ կեղծիքներին, այնուամենայնիվ, ընդդիմությունը չի իրականացրել փաստացի վերահսկողություն և, որ ամենակարևորն է, հավաքել անհրաժեշտ քանակության ապացուցողական նյութեր։ Արդյունքում ստացվել է մի իրավիճակ, երբ ընտրակեղծիքների մասին գիտեն բոլորը, սակայն որևէ մեկը չի կարող դա ապացուցել ո՛չ դատարանում, ո՛չ էլ հստակ փաստերով, ինչի հետևանքով պետք է արձանագրել, որ ընտրակեղծիքների մասին ընդդիմության պնդումները մնացել են հռետորաբանության շրջանակներում։
Այս կապակցությամբ վերջին շրջանում տարբեր քաղաքական շրջանակների կողմից առաջ քաշվեց ընտրությունների լիակատար վերահսկողության գաղափարը, որը պետք է առաջնային գործիք դառնար իշխանափոխության ու ընդհանրապես, թափանցիկ ընտրական գործընթացների համար։
Սակայն առաջիկա խորհրդարանական ընտրություններն այս տեսանկյունից փոքր–ինչ առանձնանում են։ Մինչ այս, անցած տարվա տեղական ինքնակառավարման մարմինների ընտրությունները ցույց տվեցին, որ բուն ընտրության օրը և ընտրական գործընթացում կատարվող կեղծիքներն ու խախտումներն օբյեկտիվորեն հասել են նվազագույն մակարդակի։ Այս փաստի հետ համաձայնվեցին նաև ընդդիմադիր ուժերը։ Սա, իհարկե, չէր նշանակում, թե ընտրությունները ազատ և թափանցիկ էին և չկային ընտրակեղծիքներ ու ընտրակաշառք, սակայն վերջիններիս համար մշակվել էին նոր մեխանիզմներ, որոնք չեն առնչվում ընտրական գործընթացի հետ։ Սակայն սա այլ դիտարկման թեմա է։
Առաջիկա խորհրդարանական ընտրություններում, սակայն, ռեյտինգային ընտրակարգի կիրառման հետևանքով, որքան էլ տարօրինակ կարող է հնչել, ընտրությունների վերահսկման և խախտումների բացառման գործառույթը հայտնվելու է իշխանության ձեռքում։ Որպես կանոն, ժողովրդավարական համակարգերում հենց այդպես էլ լինում է, և իշխանությունն է ապահովում ընտրությունների սահուն ընթացքը, հայաստանյան իրականության մեջ, սակայն, իշխանությունը հանդես է գալիս հիմնական ընտրակեղծարարի դերում։ Սակայն ներկայում արդեն իշխանության ռեյտինգային թեկնածուները հարկադրված են լինելու պայքարել միմյանց դեմ՝ մանդատ ստանալու համար։ Սա ինքնին նշանակում է, որ գլխավորապես իշխանության թեկնածուները, որոնք ներկայանալու են երկրի առաջատար կուսակցության թեկնածուներ և պայքարելու են մանդատի համար, այդ պայքարը նրանք առավելապես մղելու են միմյանց դեմ, ինչը նշանակում է, որ հենց նրանք են լինելու շահագրգռված՝ հարաբերականորեն մաքուր ընտրություններ անցկացնելու համար։ Սա, իհարկե, չի նշանակում, թե տեղ չեն ունենալու ընտրակաշառքն ու ընտրակեղծիքները կամ վարչական ռեսուրսի կիրառումը, սակայն այս մեթոդների կիրառմամբ ենթադրենք իշխանության երկու թեկնածուները հավասարակշռելու են միմյանց և ընտրական գործընթացի կեղծիքներն ու խախտումները տեղափոխվելու են ընտրատեղամասից դուրս։
Սակայն սա արդեն այլ դիտարկման նյութ է։
Մինչ օրս հայաստանյան հասարակական քաղաքական կյանքում ընտրությունների շուրջ հիմնական խոսակցությունները ընդդիմությունը տարել է ընտրությունների վերահսկողության ելակետից։ Անշուշտ հայաստանյան ընտրություններն աչքի են ընկել տարատեսակ կեղծիքներով ու ընտրակաշառքներով, որոնք էլ իրենց հերթին հարուցել են ընտրվածների լեգիտիմության պակաս՝ սրանից բխող հետևանքներով։
Միաժամանակ մինչ օրս տեղի ունեցած բոլոր ընտրություններում, չնայած ակնհայտ կեղծիքներին, այնուամենայնիվ, ընդդիմությունը չի իրականացրել փաստացի վերահսկողություն և, որ ամենակարևորն է, հավաքել անհրաժեշտ քանակության ապացուցողական նյութեր։ Արդյունքում ստացվել է մի իրավիճակ, երբ ընտրակեղծիքների մասին գիտեն բոլորը, սակայն որևէ մեկը չի կարող դա ապացուցել ո՛չ դատարանում, ո՛չ էլ հստակ փաստերով, ինչի հետևանքով պետք է արձանագրել, որ ընտրակեղծիքների մասին ընդդիմության պնդումները մնացել են հռետորաբանության շրջանակներում։
Այս կապակցությամբ վերջին շրջանում տարբեր քաղաքական շրջանակների կողմից առաջ քաշվեց ընտրությունների լիակատար վերահսկողության գաղափարը, որը պետք է առաջնային գործիք դառնար իշխանափոխության ու ընդհանրապես, թափանցիկ ընտրական գործընթացների համար։
Սակայն առաջիկա խորհրդարանական ընտրություններն այս տեսանկյունից փոքր–ինչ առանձնանում են։ Մինչ այս, անցած տարվա տեղական ինքնակառավարման մարմինների ընտրությունները ցույց տվեցին, որ բուն ընտրության օրը և ընտրական գործընթացում կատարվող կեղծիքներն ու խախտումներն օբյեկտիվորեն հասել են նվազագույն մակարդակի։ Այս փաստի հետ համաձայնվեցին նաև ընդդիմադիր ուժերը։ Սա, իհարկե, չէր նշանակում, թե ընտրությունները ազատ և թափանցիկ էին և չկային ընտրակեղծիքներ ու ընտրակաշառք, սակայն վերջիններիս համար մշակվել էին նոր մեխանիզմներ, որոնք չեն առնչվում ընտրական գործընթացի հետ։ Սակայն սա այլ դիտարկման թեմա է։
Առաջիկա խորհրդարանական ընտրություններում, սակայն, ռեյտինգային ընտրակարգի կիրառման հետևանքով, որքան էլ տարօրինակ կարող է հնչել, ընտրությունների վերահսկման և խախտումների բացառման գործառույթը հայտնվելու է իշխանության ձեռքում։ Որպես կանոն, ժողովրդավարական համակարգերում հենց այդպես էլ լինում է, և իշխանությունն է ապահովում ընտրությունների սահուն ընթացքը, հայաստանյան իրականության մեջ, սակայն, իշխանությունը հանդես է գալիս հիմնական ընտրակեղծարարի դերում։ Սակայն ներկայում արդեն իշխանության ռեյտինգային թեկնածուները հարկադրված են լինելու պայքարել միմյանց դեմ՝ մանդատ ստանալու համար։ Սա ինքնին նշանակում է, որ գլխավորապես իշխանության թեկնածուները, որոնք ներկայանալու են երկրի առաջատար կուսակցության թեկնածուներ և պայքարելու են մանդատի համար, այդ պայքարը նրանք առավելապես մղելու են միմյանց դեմ, ինչը նշանակում է, որ հենց նրանք են լինելու շահագրգռված՝ հարաբերականորեն մաքուր ընտրություններ անցկացնելու համար։ Սա, իհարկե, չի նշանակում, թե տեղ չեն ունենալու ընտրակաշառքն ու ընտրակեղծիքները կամ վարչական ռեսուրսի կիրառումը, սակայն այս մեթոդների կիրառմամբ ենթադրենք իշխանության երկու թեկնածուները հավասարակշռելու են միմյանց և ընտրական գործընթացի կեղծիքներն ու խախտումները տեղափոխվելու են ընտրատեղամասից դուրս։
Սակայն սա արդեն այլ դիտարկման նյութ է։
Շարունակությունը` «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում:
"Миссия Добро": Волонтеры из РФ помогают армянским детям с особенностями развития
В Ханты-Мансийском автономном округе-Югре прошел медиатур для иностранных журналистов аккредитован...
Европейская помощь или вмешательство? Спешные шаги Калласа: «Паст»
Обещают «сожрать» право граждан Армении на свободный выбор: «Паст»
Тегеран-Москва-Ереван: формирующаяся новая ось в Евразии: «Паст»
Впервые гражданин РА был удостоен «Почетной грамоты» от президента РФ: «Паст»
С азербайджанской железнодорожной станции Беюк-Кясик отправлен состав с топливом для Армении
Очередная неудача Никола Пашиняна: «Паст»
Итальянский городок в Тоскане платит $30 000 за переезд — с одним условием
Напряжная ситуация во дворе церкви
