Այստեղ կյանքի գործ կա՝ ես առաքելություն ունեմ… Արմեն Երիցյանի էքսկլյուզիվ հարցազրույցը Ararat ամսագրին
Araratnews.am-ը գրում է.
Պարոն Երիցյան, կհամաձայնե՞ք ինձ հետ, որ արտակարգ իրավիճակների նախարարներին սիրում են կամ, առնվազն, լավ են վերաբերվում բոլոր երկրներում: Այդ պաշտոնն ինքնաբերաբար տղամարդկային, հարցեր լուծողի, ամենակարող փրկչի, նույնիսկ մաչոյի կերպար է հաղորդում: Խոստովանեք՝ նման վերաբերմունք զգացե՞լ եք… Հիացած կանանց եւ նախանձող տղամարդկանց հայացքները չե՞ն ավելացել…
Խոստովանեմ, որ սկզբում շատ դժվար էր: Նախկին գործիս տիրապետում էի կատարելությամբ. պատկերացնո՞ւմ եք, 30 տարի ոստիկան՝ շարքայինից մինչեւ գեներալ, մինչեւ ոստիկանության պետի առաջին տեղակալ: Եվ քեզ նախարար են նշանակում բոլորովին այլ համակարգում: Գիշեր-ցերեկ կարդում էի, զրուցում գործի գիտակների ու փորձագետների հետ, սովորում էի, որ կարողանամ իրենց՝ փրկարարների, սեյսմիկ ծառայության, հիդրոմետի, հակակարկտային ծառայության, պետական ռեզերվների աշխատակիցների լեզվով խոսել: Բազմոլորտ նախարարություն է: Շրջեցի բոլոր մարզերով, հրշեջ-փրկարարական ջոկատներով ու մյուս ստորաբաժանումներով: Վատ ոստիկան չեմ եղել՝ հավատացնում եմ, բայց ես հասկացա, որ այստեղ կյանքի գործ կա՝ ես առաքելություն ունեմ, ու սիրեցի այս աշխատանքը: Կարելի է ասել՝ հարթ տեղում մրցունակ ու հզոր կառույց ստեղծեցինք: Ամբողջ Եվրոպայում սիրում են հրշեջ-փրկարարներին, ու բոլորովին էլ կարեւոր չէ, թե ով է նախարարը: Ֆինանսները կան, տեխնիկական ու ծրագրային հագեցվածությունը կա, ծառայությունը պատիվ է ու սոցիալական հուսալի պաշտպանվածություն: Նախկին խորհրդային կամ զարգացող երկրներում նախարարի անձն ու նրա գործունեությունն արդեն որոշակի դերակատարություն ունեն: Համարյա բոլորի հետ շփվում եմ, շատերի հետ ընկերություն անում: Նախկինում, երբ բոլորը Ծճհ էին ասում ու Շոյգու, նույնիսկ դժվար էր պատկերացնելը, որ ընդամենը մի քանի տարի անց Հայաստան այցելած բարձրաստիճան հյուրերին ԱԻՆ կուղեկցեն՝ որպես տեսարժան վայր: Այսօր ես կարծում եմ՝ մենք հասել ենք նրան, որ Հայաստանում նույնպես մարդիկ սիրում եւ հարգում են մեր փրկարարներին, ես հպարտ եմ, որ իրենցից մեկն եմ, հպարտ եմ, որ արտակարգ իրավիճակների նախարարության նախարարն եմ, այսօր՝ տարածքային կառավարման եւ արտակարգ իրավիճակների: Ես կարող եմ հպարտությամբ ասել, որ ունեմ իսկապես լավ տղաներ, որոնց կարող են աղջիկները սիրել, տղամարդիկ՝ նախանձել: Նրանք մարդիկ են, որոնք, առանց ճանաչելու դիմացինին, պատրաստ են իրենց կյանքն ու առողջությունը զոհաբերել:
Ըստ Ձեզ, ՀՀ տարածքային կառավարման եւ արտակարգ իրավիճակների նախարարությունները միացնելու որոշման իմաստը ո՞րն էր, եւ արդյոք այդ որոշումն արդարացվա՞ծ էր…
Որոշումը, իհարկե, արդարացված էր: Արտակարգ իրավիճակներն ու տարածքային կառավարումը նախկինում միասին են եղել, անջատվել են, հիմա նորից միացվել են: Տարածքային կառավարումը նույնպես բազմոլորտ է, եւ խնդիրներ դեռ շատ կան, որոնք հարկավոր է լուծել: Մարզպետարաններ, քաղաքապետարաններ, գյուղական համայնքներ. այսօր Հայաստանի Հանրապետությունում կա 915 համայնք, որից 49-ը քաղաքային են: Ժողովրդի, նրա խնդիրների, կարիքների հետ ամենօրյա շփման մեջ ենք: Անհնար է պատկերացնել մեր համայնքների կայուն զարգացումը՝ առանց ռիսկերի հաշվառման, աղետների ռիսկերի նվազեցման, կլիմայի փոփոխականության հարմարվողականության, հողի եւ ջրի ճիշտ կառավարման, էկոհամակարգերի պաշտպանության, գրագետ կառավարվող ուրբանիզացիայի: Այս ոլորտում աշխատելը շատ հետաքրքիր է: Ճիշտ է՝ ընդամենը 6 ամիս է, ինչ միացել ենք, բայց արդեն համապատասխան աշխատանքներ կատարում ենք, եւ կարծում եմ, որ շուտով կկարողանանք ապացուցել, որ միացումը ճիշտ էր:
Անձամբ Ձեր ծանրաբեռնվածությունը շա՞տ է մեծացել… Ի վերջո, Դուք միաժամանակ երկու նախարարություն եք ղեկավարում:
Անշուշտ՝ ծանրաբեռնվածությունը մեծացել է, ես կասեի՝ ժամանակն է քչացել. օրերը սեղմվել են ու գերհագեցել, ավելի շատ ու ավելի շուտ՝ պատասխանատվությունն է մեծացել: Եթե չաշխատես, կարող են տասը նախարարություն էլ միացնել, եւ, միեւնույն է՝ չաշխատես: Այսօր ես ղեկավարում եմ երկու նախարարություն, իհարկե, ծանրաբեռնված ենք, բայց հաճելի աշխատանք է: Մենք կարողանում ենք բոլորի հետ աշխատել: Անձամբ ես գրեթե բոլոր գյուղերում եղել եմ: Սահմանամերձ գյուղերում եմ հաճախ լինում: Տեսնելով խնդիրները՝ դրանք լուծելը մեծ ուրախություն եւ հաջողություն են:
Շարունակությունը` այստեղ