Ադամ Ռապա. «Գլոբալացումը բնաջնջում է բնիկ մշակույթներն ամբողջ աշխարհում»
Բացառիկ հարցազրույց աշխարհահռչակ շեփորահար Ադամ Ռապայի հետ
Հայաստանի պետական ջազ նվագախմբի հետ Երևանում ժամանակին հանդես եկավ աշխարհահռչակ շեփորահար Ադամ Ռապան: Հայ հանդիսատեսին հիացրին ոչ միայն Ռապայի կատարողական արվեստը, այլ նաև նրա ստեղծագործությունները, որոնք անասելի հուզում են, ու նաև՝ ոգեշնչում: Ռապան նաև ճանաչված մանկավարժ է և վիդեոդասերի սկավառակներ է թողել Հայաստանի ուսումնական հաստատություններին: Մեր թղթակիցը կապվեց Բոստոն` Ադամ Ռապայի հետ, և աշխարհահռչակ շեփորահարը սիրով համաձայնեց պատասխանել մեր հարցերին:
– Եթե երաժիշտ չդառնայիք, ի՞նչ մասնագիտություն կընտրեիք:
– Չեմ պատկերացնում, թե կընտրեի որևէ այլ բան, քան երաժիշտ լինելը: Այնքան անիրատեսական է ընտրել երկրորդ տարբերակը: Ես միշտ երաժիշտ եմ եղել, դեռ մանկուց: Դա պարզապես կարիերա չէ, դա ապրելակերպ է, աշխարհի հետ հաղորդակցվելու միջոց: Իհարկե, կան այլ բաներ ևս, որ սիրում եմ անել, բայց ես պարզապես անկարող կլինեի այլ մասնագիտություն ունենալ:
– Երբևէ դուդուկ նվագե՞լ եք:
– Թեև դուդուկի բազմաթիվ ձայնագրություններ եմ լսել, երբեք չեմ փորձել նվագել այն: Սակայն, Հայաստան իմ ուղևորության ժամանակ մի դուդուկ եմ ձեռք բերել, այնպես որ, միանշանակ է՝ պետք է փորձեմ:
– Երևանում ի՞նչը հավանեցիք:
– Երևանը շատ դուր եկավ ինձ: Բացօթյա առևտուրը հաճելի էր, հատկապես՝ նկարների բացօթյա ցուցահանդես–վաճառքը: Շատ քիչ քաղաքներ ունեն նման բան: Ինձ դուր եկավ, որ քաղաքը շուտ չի քնում: Բազմաթիվ ռեստորաններ բաց էին բավական ուշ ժամերի, ինչը լավ է ինձ նման «բուի» համար: Ես նաև մեծ հաճույք ստացա ջրի մոտ հրաշալի ռեստորանում ճաշելիս, որտեղ վայելեցի խորովածի հայկական հրաշալի ավանդույթը գեղեցիկ միջավայրում:
– Ձեր բնավորության գլխավոր գիծն է...
– Երբ ես որոշում եմ ինչ–որ բան անել, ամբողջապես նվիրվում եմ դրան, լիովին պարտավորվում եմ անել այն հնարավորինս լավ: Եթե ոգևորված չեմ ինչ–որ բան անել, այն չարժե իմ ժամանակը և ջանքը: Իսկ եթե ոգևորված եմ` պատրաստ եմ աշխատել անհավատալիորեն լավ: Նույնիսկ եթե դա, ասենք, փոշեկուլ միացնել է, որտեղ իրականում կիրք լինել չի կարող, ես փորձում եմ լավագույնն անել: Ինչո՞ւ թերի անել ինչ–որ բան:
– Տղամարդու ո՞ր որակներն եք արժևորում:
– Որևէ մեկի հետ շփվելիս կամ աշխատելիս արժևորում եմ ազնվությունն ու բարեսրտությունը՝ ամեն ինչից վեր: Նույնիսկ եթե ինչ–որ մեկը բարի չէ, բայց անկեղծ է՝ նորմալ է: Ցանկանում եմ մարդիկ հստակ ասեն ինձ, թե ինչ են ուզում: Սա հեշտացնում է համագործակցությունը: Թաքուն օրակարգերն ու չասված ակնկալիքներն ամեն ինչ շատ ավելի բարդ են դարձնում, և ավելի քիչ՝ օգտակար: Ես հստակություն եմ սիրում, որպեսզի հասկանամ, թե ինչ կարող եմ անել լավագույնս՝ ցանկացած իրավիճակում: Սա վերաբերում է նաև վստահությանն ու հուսալիությանը: Եթե վստահ չես ինչ–որ մեկի գործողություններում կամ մտադրություններում, անհնար է վայելել փոխազդեցությունը: Իսկ բարեսրտություն նշանակում է այլոց հետ վարվել այնպես, ինչպես կցանկանայինք մեզ հետ վարվեն, եթե նույնիսկ նրանք տարբեր ապրելակերպ կամ այնպիսի արժեքներ ունեն, որոնք չեն համապատասխանում մեր սեփականին: Սա բոլորին հարգելու գլխավոր սկզբունքն է՝ չդատել, խտրականություն չդնել (ռասայական և այլն) և, իհարկե` չբռնանալ:
– Երջանկությունը Ձեր պատկերացմամբ:
– Լավ հարց է: Կփորձեմ կարճ պատասխանել: Երջանկությունն ինձ համար կյանքը սիրով ապրելն է: Ամենակարևորը սիրած էակ և լավ ընկերներ ունենալն է: Ու նաև, իմ երաժշտական բեղմնավոր փորձը, ճանապարհորդելը և այլ հնարավորությունները ինձ օգնում են երջանկացնել մարդկանց, ինչն էլ՝ երջանկացնում է ինձ:
– Ձեր սիրած բանաստեղծները...
– Ռումի, Պաբլո Ներուդա, Է. Է. Քամի
– Ի՞նչն եք ատում:
– Իրականում՝ ոչինչ չեմ ատում: Մաղթում եմ, որ աշխարհում բռնություն չլինի, ագահությունից և մարդկային այլ սարսափելի հատկանիշներից աշխարհն ազատ լինի, սակայն չէի ասի, թե ատում եմ դա: Դրանք գոյատևման բնազդներ են, որ հավասարակշռությունից դուրս են եկել: Այնուամենայնիվ, որոշ բաներ ահավոր ամոթալի եմ համարում մարդկային ցեղի համար՝ Ամերիկայի քաղաքական համակարգը, շարիաթի օրենքները, ռասիզմը, մարդկության անհեռատեսությունը բնապահպանական քաղաքականության մեջ, ինչպես նաև այն, որ գլոբալացումը բնաջնջում է բնիկ մշակույթներն ամբողջ աշխարհում, որպեսզի ճանապարհ բացի ավելի շատ McDonalds–ի ու The Gap–ի համար...
– Ինչի՞ համար եք զղջում:
– Որևէ բանի համար չեմ զղջում: Եթե անցյալի իրավիճակները և հնարավորությունները նույն ձևով կրկնվեին հիմա, նույն ընտրությունը չէի անի, սակայն ես գոհ եմ այն բանից, թե ուր եմ հասել և ինչ եմ անում, այնպես որ՝ ափսոսանք չունեմ: Իմ կյանքում որոշ ափսոսանք զգացել եմ ավելի վաղ, բայց մայրս «ջնջեց» դրանք մահից առաջ: Նա շատ նրբանկատորեն սովորեցրեց ինձ ամբողջովին ընդունել, թե ով եմ ես, ինչպիսին եմ եղել, ու նաև ընդունել այն ամենն ինչ տեղի է ունեցել իր կյանքում: Այդ ներողամտությունն ու ըմբռնումը օգնեցին ինձ շատ բաներ ընդունել ու բաց թողնել այս կյանքում:
– Ձեր հերոսներն իրական կյանքում:
– Առաջինը մայրս` Սանդրան: Նա շատ բան հնարավոր դարձրեց ինձ համար` չնայած երկար տարիների հիվանդությանն ու այլ դժվարություններին: Նա է ամենամեծ պատճառը, թե ինչպիսի մարդ ու երաժիշտ եմ ես այսօր: Շատ քչերին է բախտ վիճակվել ունենալ նման հրաշալի աջակցող և ոգևորող մայր: Մյուսը` ընկերս` Մայք Վելչը, ով աներևակայելի ոգևորող մարդ էր մինչ հաշմանդամ դառնալը, իսկ դժբախտ պատահարից հետո նա անհավատալի ուժ ու հաստատակամություն ցուցաբերեց: Հաջորդը` Դեյվիդ Մոնետեն, շեփոր ստեղծող մեծագույն վարպետն աշխարհում (բարեբախտաբար նաև իմ շեփորը ստեղծողը) ու իմ մտերիմ ընկերը: Նա ինձ շատ առումներով է օգնել, իմ երաժշտական ապագային հավատալով: Դեյվը մի յուրահատուկ շեփոր և անհամար մուշտուկներ է ստեղծել ինձ համար՝ անվճար: Մարդիկ կան, որ ունեն գաղափարներ, որոնք շատ ավելի մեծ են, քան այն գումարը կամ հնարավորությունը, որն անհրաժեշտ է այդ գաղափարները կյանքի կոչելու համար: Դեյվը այդպիսի գաղափարներով մարդ է:
Ո՞րն է ձեր նշանաբանը:
– Կարգախոսներ չունեմ, մի քանի չափանիշ կնշեմ, որոնց հետևում եմ կյանքում. «Ոսկե կանոնը»՝ «Դիմացինի հետ վարվիր այնպես, ինչպես կցանկանաս քեզ հետ վարվեն»:
Ռեյկիի ավանդույթում, որի ապաքինման համակարգը ես գործնականում կիրառում և սովորեցնում եմ, կա 5 սկզբունքների մի ցանկ` ամեն օր կատարելու համար.
1. Հենց այսօր ես չեմ զայրանա:
2. Հենց այսօր ես չեմ անհանգստանա:
3. Հենց այսօր ես կանեմ իմ աշխատանքն ազնվորեն:
4. Հենց այսօր ես կպատվեմ իմ ընտանիքը:
5. Հենց այսօր ես շնորհակալ կլինեմ իմ շատ օրհնությունների համար:
Ոչ ոք կատարյալ չէ և չի կարող իրականացնել հինգ սկզբունքն էլ ամեն օր, հատկապես առաջինը և երկրորդը, սակայն դրանք հիանալի նպատակներ են՝ մտքում ամեն օր ունենալու համար:
Աիդա Մարտիրոսյան