«Գաղտնիության» պայմանագրի անվան տակ չեն կարող փակել աշխատողի բերանը. «Փաստ»
«Փաստ» օրաթերթը գրում է.
Վերջին շրջանում խմբագրությունը տարբեր քաղաքացիներից բողոքներ է ստանում, որ մասնավոր ընկերությունների կողմից ներկայացվող աշխատանքային պայմանագրի տեքստում կա մի կետ, համաձայն որի աշխատողն իրավունք չունի ընկերության ներսում տեղի ունեցող իրադարձությունների մասին բարձրաձայնել:
Այլ կերպ ասած՝ գաղտնիության պայմանագիրը ուռճացված, լայնացված ու վերածված է մի «դևի», որից բոլոր աշխատողները վախենում են այստեղ–այնտեղ պատմել իրենց աշխատանքային պայմանների, թերությունների, ուշ–ուշ վճարվող աշխատավարձի, հավելավճար չտրամադրելու և այլ խախտումների մասին: Կարճ ասած՝ աշխատակիցներն իրավունք ունեն միայն տվյալ հիմնարկության պատերի ներսում «գոռալ, կանչել»:
Այսինքն՝ «կանաչ լույս», բոլոր անպարտաճանաչ գործատուների համար: Իսկ աշխատողին, ինչպես ասում են՝ «շալե շապիկ»: Ասել է թե՝ սուղ աշխատատեղերի պայմաններում աշխատողին ճորտացնելու բոլոր նախապայմանները կան. աշխատեցնել՝ աշխատավարձը չվճարել, ծաղրել, վիրավորել, պատիվն ու արժանապատվությունն արատավորել, հավելավճար չտալ, սխալի կամ աշխատանքից ուշանալու համար զրկել աշխատավարձից և այլն:
Եվ թվում է, թե այս ամենին լուռ ու հնազանդ պետք է դիմանալ, բայց պարզվում է, որ իրականում թեև նուրբ հարցերը շատ են, սակայն մեծ հաշվով դրանք չեն կարող վերաբերել աշխատողների իրավունքների խախտումներին:
«Փաստ»–ին դիմած քաղաքացին, ում անունն ու աշխատանքի վայրը հասկանալի պատճառներով չենք ներկայացնում, ասում էր՝ ինքը սույն թվականի փետրվարի կեսերին աշխատանքից ազատվելու դիմում է ներկայացրել տնօրինությանը: Ենթադրվում է, որ տնօրինությունը պետք է ընթացք տա գործին, սակայն կադրերի բաժնի աշխատակիցը, հավանաբար հրահանգավորված լինելով, թե ինչպես պետք է նախկին աշխատակցին զզվեցնել, որ նա «թքի» հասանելիք ողջ գումարի վրա ու առանց արձակուրդային ու այլ գումարների պահանջը բավարարելու, եղածով բավարարվի ու հեռանա իրենցից, նախկին աշխատակցին արդեն մեկ ամիս է տանում բերում են, բայց վերջնահաշվարկ վճարել չեն պատրաստվում:
«Տեմպուս» սոցիալական իրավունքի պաշտպանության կենտրոնի նախագահ, աշխատանքային իրավունքի փորձագետ Տիրուհի Նազարեթյանը, պատասխանելով «Փաստ»–ի հարցին, նշեց, որ չնայած յուրաքանչյուր առանձին գործի մասին հստակ տեսակետ հայտնելու համար հարկավոր է աշխատակցի կողմից ստորագրված բոլոր փաստաթղթերը մանրամասն ուսումնասիրել, սակայն մեծ հաշվով, եթե աշխատանքի ընդունվելու ժամանակ ստորագրվել է գաղտնիության պայմանագիր, ապա դա ոչ թե աշխատողների իրավունքներին է վերաբերում, այլ աշխատանքի բովանդակությանը:
«Դա կարող է վերաբերել մասնագիտական գործունեությանը և ամենևին էլ չի նշանակում, որ եթե աշխատողի աշխատանքային իրավունքները խախտվում են, ապա աշխատողն իրավունք չունի պայմանագրից բխող մյուս կետերի մասին չբարձրաձայնել: Այսինքն, եթե աշխատակիցը աշխատանքից ազատվելու դիմում է ներկայացրել և նրա վերջնահաշվարկը չեն տալիս, ապա դա չի նշանակում, որ ինքը չի կարող այդ մասին բարձրաձայնել»,– ասաց Տ. Նազարեթյանը:
Նա նշեց, որ աշխատողները պետք է կարողանան հստակ տարբերակել, թե ինչ կետեր է իր մեջ պարունակում գաղտնիության պայմանագիրը, որտեղ չեն կարող աշխատողի իրավունքների պաշտպանության սահմանափակումներ լինել:
«Գաղտնիության պայմանագիրը վերաբերում է աշխատանքային բնույթի մասին չբարձրաձայնելուն, որը ներքին «խոհանոց» չի: Եվ եթե աշխատողն իր մասով ունի նյութական պատասխանատվության պայմանագրի օրինակ, աշխատանքից ազատման դիմում է գրել «Աշխատանքային օրենսդրության» պահանջով, այն սահմանված ժամկետներում մակագրվել է գործատուի կողմից և կարծում է, որ այս գործընթացի մեջ իրավունքի խախտում է առկա, ապա միանշանակ իրավունք ունի դիմելու թե՛ փաստաբանի օգնությանը և ստանալ իրավաբանական խորհրդատվություն, և թե՛ կարող է դիմել դատարան»,– ասաց փորձագետը:
Շարունակությունը՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում