Միամտություն է ակնկալել, որ հաղթանակը կփոխի իրավիճակը և կդադարեցնի թշնամանքի ու անմարդկայնության մոլուցքը․ «Փաստ»
«Փաստ» օրաթերթը գրում է
inosmi.ru-ն իր «Eurasianet (ԱՄՆ). Ադրբեջանի ավտորիտարիզմը և «ռազմավարների պուրակը»» վերնագրով հոդվածում գրում է, որ Հայաստանի հետ 44-օրյա պատերազմի ընթացքում ադրբեջանական ընդդիմության և քաղաքացիական հասարակության շատ ներկայացուցիչներ թույլ հույս ունեին, որ Ադրբեջանի հաղթանակից հետո կփոխվի երկրի ավտորիտար համակարգի ամբողջ տրամաբանությունը: Իշխանություններին սատարելիս և նույնիսկ պատերազմին դեմ արտահայտվող մի քանի քաղաքացիների վրա հարձակվելիս նրանք, կարծես, միաժամանակ հույս ունեին մի տեսակ ազգային հաշտեցման, որ եկել է ժամանակը, երբ հասարակությունը կարող է ավելի ակտիվ դեր խաղալ երկրի կառավարման գործում: Բայց այդպես չստացվեց: Նախագահ Իլհամ Ալիևը չի դադարեցրել հարձակումները ընդդիմության վրա, կիրառում է նույն ռեպրեսիվ մեթոդները և չի ցուցաբերում հետաքրքրության նշաններ երկրի քաղաքական համակարգը բարեփոխելու հարցում:
Օրերս Բաքվում բացվել է «պատերազմի ռազմավարների պուրակը», որի մռայլ ցուցադրությունը ներառում է սաղավարտներ և հայ զինվորների ծաղրական մանեկեններ: Այդտեղ արտահայտված թշնամու ապամարդկայնացումը բացահայտում է օտարացման այն տրամաբանությունը, որը գերիշխում է Ադրբեջանում տասնամյակներ շարունակ. թշնամին՝ ներքին, թե արտաքին, պետք է ոչնչացվի: Ըստ այդ տրամաբանության, եթե արտաքին թշնամին արժանի է ֆիզիկական ոչնչացման, ապա ներքին թշնամին՝ ընդդիմությունը, ռեպրեսիաների է ենթարկվում, երբ փորձում է ինքնահաստատվել: Բացի դա, Ադրբեջանում քաղաքացիական հասարակության խմբերին արգելված է արտերկրից դրամաշնորհներ ստանալ: Ադրբեջանի քաղաքացիական հասարակությունն անկեղծորեն համոզված էր, որ Ղարաբաղյան պատերազմը ազգի ազնիվ պատերազմ է, այլ ոչ թե Ալիևի պատերազմը:
Դա զարմացրել է միջազգային դիտորդներին, քանի որ, ի տարբերություն ազգայնականների, քաղաքացիական հասարակության խմբերը առաջնորդվում են ազատական արժեքներով: Բայց նրանցից ոմանք զսպված աջակցել են պատերազմին՝ պատճառաբանելով, որ դա պահանջում է հասարակությունը, կամ որ Բաքուն այլընտրանք չունի՝ տասնամյակներ շարունակ հայկական կողմի՝ զիջումների չգնալու պատճառով: Իսկ ոմանք էլ որդեգրել են ագրեսիվ, ազգայնական դիրքորոշում և դա հասցրել են այն աստիճանի, որ մեղադրել են հակապատերազմական ակտիվիստների փոքրամասնությանը օտարերկրյա դրամաշնորհների եղանակով փող աշխատելու մեջ: Երկու դեպքում էլ նրանք առաջնորդվել են հասարակության մեջ գերակշռող ազգային գաղափարով, որը այդ երկրում սերմանվում է դեռ դպրոցից, և որը կարելի է բնութագրել որպես Լեռնային Ղարաբաղի մոլուցք: Միամտություն է ակնկալել, որ հաղթանակը կփոխի իրավիճակը և կդադարեցնի թշնամանքի ու անմարդկայնության այդ մոլուցքը:
Պատերազմի ընթացքում Ալիևը բացահայտորեն հայ զինվորներին անվանել է «շներ», իսկ «մենք նրանց շների պես քշում ենք» արտահայտությունը ոգևորությամբ է ընդունվել քաղաքացիական հասարակության և ընդդիմության շրջանակներում: Իսկ հիմա նույն մականունը կիրառվում է հենց նրանց նկատ մամբ: Ալի և ը 1990-ականների սկզբի պաշտոնյաներին անվանել է «շներ», որոնք «պատասխանատու են Շուշիի և Լաչինի օկուպացիայի համար»։ Պատերազմից հետո, մի այնպիսի միջավայրում, որտեղ այլախոհությունը և տարակարծությունը տեղ չունի գերիշխող ազգայնականության հետ, ընդդիմությանը և քաղաքացիական հասարակությանը մնում են միայն երկրորդական խնդիրներ, որոնց վերաբերյալ նրանք կարող են կարծիք արտահայտել:
Եվ նրանց արծարծած թեմաներից մեկը Լեռնային Ղարաբաղում ռուս խաղաղապահների ներկայության հետ անհամաձայնությունն է: Հայերի նկատմամբ ատելությունը գենետիկորեն չի ժառանգվում, այլ ստեղծվում, անընդհատ սնուցվում և խրախուսվում է երկրի էլիտաների կողմից: Ներկայումս իշխող ռեժիմն ուժեղ է, քան երբևէ, և հաշտեցման կարիք չունի ո՛չ ընդդիմադիր կուսակցությունների, ո՛չ էլ ռեժիմի լեգիտիմությունը կասկածի տակ դնող քաղաքացիական հասարակության խմբերի հետ: Վերջիններս պահանջում են գոնե որոշակի աստիճանի ժողովրդավարացում և բարեփոխումներ, ինչն իր հերթին ենթադրում է քաղաքացիական հասարակության ավելի լայն ներգրավվածություն և աշխուժացում: Բայց վտանգ կա, որ դա զայրույթ կառաջացնի այն մարդկանց շրջանում, որոնք ընդունել են ադրբեջանական ազգային ինքնության գաղափարը, որը հիմնված է հայերի նկատմամբ թշնամանքի վրա: Եվ ինչո՞ւ է այդ դեպքում ժողովրդավարացումը պետք իշխանություններին: Նոմինալ ընդդիմության որոշ խմբեր կապիտալացրել են ստեղծված իրավիճակը և զբաղեցրել գաղափարական դիրքեր՝ առանց կասկածի տակ դնելու կառավարության լեգիտիմությունը: Համեմատության համար հիշեցնենք, թե ինչ է տեղի ունեցել, երբ մի խումբ ադրբեջանցի ֆեմինիստուհիներ փորձել են երթ կազմակերպել ի պատիվ Կանանց միջազգային օրվա:
Даст ли ход «папкам», или удовлетворится увольнением? «Паст»
Очередная «шустрость» свалить на других собственные ошибки: «Паст»
Как не разориться в Черную пятницу: 5 полезных советов
Своеобразная «концепция» «борьбы» с преступностью: «Паст»
Армения – лидер среди стран СНГ по дороговизне услуг заведений общепита
Уголовное преследование в отношении предпринимателей продолжается: «Паст»
Как собираются лишить эту власть возможности получить мандат в будущем? «Паст»
МИД Армении прокомментировал заявление посла США в Баку об управлении трансграничными водными ресурс...
В списке основных налогоплательщиков также есть грузоперевозчики: «Паст»
Покорение арктической сцены Степанакертским русским драматическим театром
