Ադրբեջանը կշարունակի իր քաղաքականությունը. ո՞րն է միջազգային ճնշման բացակայության պատճառը. «Փաստ»

«Փաստ» օրաթերթը գրում է.

Հունվարի 11–ին տեղի է ունեցել ԵԱՀԿ մշտական խորհրդի նիստը, որի ընթացքում ԵԱՀԿ–ում ՀՀ մշտական ներկայացուցիչ Արման Կիրակոսյանը առանձնահատուկ շեշտադրել է շփման գծում լարվածությունը նվազեցնելու միջոցառումների, այդ թվում գործող նախագահի անձնական ներկայացուցչի գրասենյակի կարողությունների ամրապնդման և հետաքննության մեխանիզմի ստեղծման անհրաժեշտությունը: Բացի այդ, ընդգծվել է նաև դիպուկահարներին շփման գոտուց հետ քաշելու անհրաժեշտության մասին:

Վիեննայի և Սանկտ Պետերբուրգի պայմանավորվածություններից հետո հետաքննական մեխանիզմների, մասնավորապես նաև դիպուկահարներին շփման գոտուց դուրս բերելու մասին բազմիցս է խոսվել, սակայն առաջընթաց այս առումով այդպես էլ չի արձանագրվում:

«Գլոբալիզացիայի և տարածաշրջանային հետազոտությունների վերլուծական կենտրոն»–ի նախագահ Ստեփան Գրիգորյանի խոսքով՝ շատ լավ է, որ Հայաստանն անընդհատ այդ հարցը բարձրացնում է ԵԱՀԿ–ի, ինչպես նաև ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի շրջանակներում:

«Սա ճիշտ քաղաքականություն է, բայց մենք գիտենք պատճառը, ըստ որի այդ առումով տեղաշարժ չկա: Պատասխանը պարզ է՝ Ադրբեջանը չի համաձայնում շփման գծում թուլացնել լարվածությունը: Դիպուկահարների հարցը վաղուց է շոշափվում, իսկ Վիեննայի պայմանավորվածություններից հետո էլ խոսվեց շփման գծում սարքավորումներ տեղադրելու մասին, որոնք կֆիքսեն, թե ով առաջինը խախտեց զինադադարը: Խոսվեց նաև վստահության մթնոլորտի ստեղծման մասին: Բայց Ադրբեջանը չի համաձայնում՝ տեղաշարժ չկա Ադրբեջանի քաղաքականության պատճառով: Մենք չպետք է համաձայնենք վերականգնել բանակցային գործընթացը՝ մինչև վստահության մթնոլորտ չստեղծվի: Սրա մեջ է նաև շփման գոտուց դիպուկահարների դուրս բերումը»,– «Փաստ»–ի հետ զրույցում ասաց Ստեփան Գրիգորյանը:

Նշված համատեքստում քաղաքագետն ընդգծեց, որ անցած տարի ՀՀ–ի և Ադրբեջանի արտգործնախարարների, ինչպես նաև ՀՀ–ի և Ադրբեջանի նախագահների Ժնևում տեղի ունեցած հանդիպումները բանակցություններ չէին:

«Խոսքը Վիեննայի պայմանավորվածությունները կյանքի կոչելու, վստահության մթնոլորտի ստեղծման մասին էր, որոնք հետագայում բանակցություններին վերադառնալու հնարավորություն կստեղծեին: Բանակացությունները կարող են սկսվել, միայն եթե կյանքի կոչվեն Վիեննայի պայմանավորվածությունները»,– ընդգծեց մեր զրուցակիցը:

Հարցին, թե բացի նրանից, որ Ադրբեջանը չի կատարում պայմանավորվածությունները, չի ցանկանում շփման գոտուց դուրս բերել դիպուկահարներին, այս հարցում չկա՞ արդյոք նաև միջազգային ճնշման անհրաժեշտությունը, Ստեփան Գրիգորյանը պատասխանեց. «Միջազգային ճնշում լինում է այն ժամանակ, երբ միջազգային հանրության մոտ կա կոնսոլիդացիա: Ես այդ կոնսոլիդացիան չեմ տեսնում: Չեմ տեսնում, որ ԱՄՆ–ի, Եվրոպայի և Ռուսաստանի մոտեցումները համընկնեն: Այսօր ԱՄՆ–ՌԴ, ՌԴ–Եվրամիություն շրջանակներում առկա են բարդ հարաբերություններ: Իսկ եթե այդ մեծ խաղացողների մոտ ընդհանուր և կոշտ մոտեցում կամ կամք չկա, ոչ ոք էլ չի ճնշի: Ռեալ ճնշում Ադրբեջանի կամ Հայաստանի վրա չկա: Եվ այդ համատեքստում տեղաշարժ ևս չեմ տեսնում: Այո, Ղարաբաղյան հարցում կարծես թե հակասություններ չկան թե՛ ԱՄՆ–ի և Ռուսաստանի և թե՛ ԱՄՆ–ի կամ Եվրոպայի միջև: Հակասություններ կարծես չկան, բայց չկա նաև թելադրելու կամք: Ես չեմ կարծում, թե Ռուսաստանը, Եվրամիությունն ու ԱՄՆ–ն հստակ տեսնում են, թե Ղարաբաղյան հարցն ինչ լուծում պետք է ստանա: Ընդհանուր առմամբ, այո, ուզում են, որ խաղաղ լուծում լինի, դեմ են, որ պատերազմ լինի: Այդուհանդերձ չեմ կարող ասել, որ նրանք հստակ տեսնում են, թե կոնկրետ ինչ ձևով պետք է լուծվի Ղարաբաղյան հարցը, որ ըստ այդմ էլ ճնշեն կողմերին: Եվ եթե դրսից ճնշում չկա, Ադրբեջանն իր ապակառուցողական քաղաքականությունը կշարունակի»:

Շարունակությունը՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում