Հայաստանում վաղուց ընդդիմությունը ձգտում է ոչ թե հաղթանակի, այլ` պարտության. «Փաստ»
«Փաստ» օրաթերթը գրում է.
Մեր հյուրն է մշակութաբան, արվեստի քննադատ Վարդան Ջալոյանը
– Պարոն Ջալոյան, ինչպե՞ս անցան այս ընտրությունները: Իրեն ինչպե՞ս դրսևորեց մեր ժողովուրդը:
– Իմ կարծիքով այստեղ ժողովրդի դերակատարությունը մինիմում էր: Այս ընտրությունների հետ կապված հիշում եմ լեհ քաղաքագետ Պշևորսկու օրենքը: Նա ասում է` երբեմն ընդդիմությանն ավելի ձեռնտու է պարտվելը, որովհետև պարտվելն իր մեջ ավելի քիչ ռիսկեր է պարունակում, քան թե գնալ հաղթանակի ձգտումով: Հայաստանում արդեն վաղուց ընդդիմությունը ձգտում է ոչ թե հաղթանակի, այլ` պարտության: Ըստ իս՝ սա էր հիմնական գործոնն այս ընտրությունների մեջ:
– Իսկ որո՞նք էին ռիսկերը ընտրվելու դեպքում: Ընդդիմությունն ինչի՞ց էր վախենում:
– Առաջին հերթին մեր երկրում կորոզիայի է ենթարկվում քաղաքականություն հասկացությունը: Այսինքն` քաղաքականության գաղափարը մարդկանց մոտ վարկաբեկվում է: Ուստի և ընտրություններն անցնում են, այսպես ասեմ` ոչ քաղաքական ձևով:
Իսկ քաղաքականությունը վարկաբեկված լինելու մեջ մեղավոր է ոչ միայն իշխանությունը, այլև` ընդդիմությունը: Ընդ որում, սա մի պրոցես է, որ տեսնում ենք ամբողջ աշխարհում: Օրինակ՝ Դոնալդ Թրամփի հաղթանակը դա էր վկայում: Նա մի հետաքրքիր ռազմավարություն ընտրեց. հիմնվեց պոպուլիստական լոզունգների վրա:
Եվ այս ընտրություններին հիմնականն ինչ տեսանք, քաղաքականության անհետացումն էր և պոպուլիզմի ուժեղացումն էր Հայաստանում:
– Այդ իսկ պատճառով ընդդիմությունը վախենո՞ւմ էր ընտրվել, նրա համար ցանկալի էր պարտվե՞լը:
– Այո: Որովհետև ռիսկը չէր արդարացնում արդյունքը: Դրա համար էլ շատ ընդդիմադիր ուժեր, այդ թվում և ՕՐՕ դաշինքը, չգնացին այդ ռիսկին: Որպեսզի ընտրվեին, նրանք պետք է մեծ ջանքեր գործադրեին, մոբիլիզացնեին ժողովրդին և այլն, և այլն: Ուստի ավելի հեշտ էր պարտվելը: Պարտվելն իրենց համար ավելի անվտանգ էր:
– Այսպես ձևակերպենք` ամեն ինչ չարեցին, որ հաղթեին:
– Այո: Օրինակ՝ Նիկոլ Փաշինյանը շատ էր ուզում ընտրվել: Չնայած նրա համար ավելի շատ արգելքներ կային: Բայց, ի վերջո, ինչ–որ արդյունքի կարողացավ հասնել:
– Իսկ քաղաքական կյանքի այդ կորոզիան ե՞րբ կանցնի, ինչո՞վ կանցնի, ի՞նչ մեթոդով…
– Ինչ վերաբերում է հասարակ մարդկանց, նրանք դա չեն տեսնում: Օրինակ՝ «Սասնա ծռերի», «Էլեկտրիկ Երևանի» երևույթները ցույց տվեցին, որ ժողովուրդը քաղաքականություն ուզում է, բայց քաղաքական ուժերը վաղուց հրաժարվել են քաղաքականությամբ զբաղվելուց:
– Այսինքն` մեղքը քաղաքական ուժերինն է: Սակայն ասում են, որ մեր հասարակությունը լյումպենացված է, հասել է թշվառության շեմին, և այլն և այլն: Եվ հենց դա է պատճառը նման իրավիճակի:
– Ամենաաղքատ հասարակությունները Գյումրիում կամ Վանաձորում են: Բայց այնտեղ մարդիկ քաղաքականապես ավելի ակտիվ են, քան Երևանում: Այնպես որ, սա բարոյական խնդիր է:
Բայց նորից եմ ուզում շեշտել` սա բարոյական խնդիր է, բայց որը վերաբերվում է ոչ թե անհատներին, այլ ունի հասարակական բնույթ: Սրա պատասխանատվությունը մնում է քաղաքական ուժերի և գործիչների վրա: Որովհետև նրանք պետք է օրինակ ծառայեն: Ադ թվում և` մտավորականությունը: Այսինքն` այն մարդիկ, որոնց մենք անվանում ենք հանրային գործիչներ:
– Իսկ ինչո՞ւ են ժողովրդին այդքան մեղադրում, թե մեր ժողովուրդն է՛ս է, է՛ն է, կաշառք է վերցնում …
– Մարդիկ ունեն տարբեր մասնագիտություն: Նրանցից մեկը շինարար է, մեկը գյուղատնտես է: Նրանցից ամեն մեկն իր զբաղմունքն ունի: Կա նաև հատուկ մասնագիտություն, որը կոչվում է քաղաքական գործիչ: Շինարարը չի ասում` մի քանի ամիս շինարարությամբ չեմ զբաղվի, կգնամ քաղաքականությամբ կզբաղվեմ: Այդպես չի լինում:
Հետևաբար մենք քաղաքական գործիչներից ու մտավորականներից պետք է սպասենք հանրային կյանքն ակտիվացնելու գործը:
Շարունակությունը` «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում:
Ucom and Armflix Present “13 Seconds” at KinoPark
Widest 5G Coverage, the Launch of the Uplay Platform, and the Integration of Cerillion: Ucom Summari...
Welcome to the ID booth: Big Christmas Market
AraratBank Supports Digitization of "Karin" Scientific Center Archive
Ucom and SunChild Launch the “Smart Birdwatching” Educational Program
