«Ես իրենից երբեք չեմ նեղանա, ինքը հայրենիքի մեջ գուցե ինձ, մեր որդուն տեսավ». հետախույզ Թաթուլի կինը՝ հերոս ամուսնու մասին

«Շատ խառն եմ, չզանգես. անջատելու եմ հեռախոսս, երբ կարողանամ, կկապնվեմ հետդ: Քեզ իմ կյանքից շատ եմ սիրում: Մոնթեին իմ տղա կմեծացնես: Սիրում եմ ձեզ». սա արցախյան պատերազմում զոհված հետախույզ Թաթուլ Հակոբյանի վերջին հաղորդագրությունն է կնոջը՝ Անահիտ Ալեքսանյանին:

Թաթուլ Տիգրանի Հակոբյանը ծնվել է 1994 թ. հուլիսի 9-ին ՌԴ-ում, այնուհետև տեղափոխվել Կոտայքի մարզ, Հրազդան քաղաք։

Թաթուլը հետախույզ էր, ծառայում էր հատուկ ջոկատում, կատարում հատուկ և կարևոր նշանակության հանձնարարություններ:

Պատերազմի ժամանակ Ջրականի՝ Ջաբրայիլի ու սահմանապահ զորքերի դիրքերն է պահել: Թաթուլը փայլուն կերպով կատարել է իր առջև դրված ցանկացած մարտական խնդիր՝ ոչնչացնելով հակառակորդի տասնյակ զինտեխնիկա, ինչպես նաև մարդուժ:

Պարտադիր ժամկետային ծառայությունից հետո որոշել էր կյանքը նվիրել հայրենիքին և ծառայել նրան մինչև վերջին շունչը: Հրազդանցի հետախույզը զոհվել է հոկտեմբերի 19-ին՝ փրկելով տասնյակ զինվորների կյանքեր:

26-ամյա հետախույզը մասնակցել է նաև ապրիլյան քառօրյա պատերազմին և տավուշյան մարտերին, իսկ 2019թ. մեկնել է Սիրիա՝ որպես խաղաղապահ։

«Որտեղ իրավիճակը վատ լիներ, Թաթուլն այդտեղ էր, բայց հիմնականում Ջաբրայիլում է եղել: Պատերազմի ժամանակ տակտիկական նահանջ են տվել, խաբելով շրջափակել են թշնամուն՝ ոչնչացնելով հակառակորդի 200 զինծառայողների: Թաթուլին ընկերներն ու ծառայակիցները սպարապետ էին ասում…

Նա համարձակ էր, սիրում էր ռիսկային ցանկացած բան: Նվիրվող էր չափից դուրս, բայց այդ նվիրմանը հասնելու համար համոզված պիտի լիներ, որ չի սխալվել: Սիրում էր մարդկանց և յուրաքանչյուրի մեջ մի լավ բան գտնում էր: Ներողամիտ էր և հավատարիմ, բայց երբ խոսքը վերաբերում էր հայրենիքին, մոռանում էր ամեն ինչ ու ամենքին:

Աշխատանքի մեջ դժվարություններից չընկճվելը, համբերատար կերպով այդ դժվարությունները հաղթահարելը, ճշմարտասիրությունը, ճարպկությունը, անկաշառ ու նվիրված աշխատանքը, չընդհատվող և լարված աշխատասիրությունը՝ Թաթուլի սկզբունքներից էին»,-պատմում է Անահիտը:

«Թաթուլը բացարձակ վախ չուներ. հաճախ կատակում էի՝ ասելով, որ ինքը վտանգավոր է, նա էլ պատասխանում էր, որ վտանգավորի հետ միշտ անվտանգ է: Իմ ուժն էր. ուժ, որ չափեր չուներ, ու իրոք նրա հետ միշտ անվտանգ էր: Ինքն իրեն անմահ էր կոչում. երկու անգամ հրաշքով ողջ է մնացել. զրահաբաճկոնը հագին և վրան եղած ամեն ինչ պայթել էր, իրեն ոչինչ չէր եղել, երկրորդ անգամ ասում են՝ տանկի խփելուց 2-3մ օդ է բարձրացել, վազել են՝ մտածելով, թե անհնար է, որ ողջ լինի: Ընկերները պատմում են՝ երբ ուշքի են բերել, վեր է կացել, թափ տվել իրեն ու ասել՝ ինչ եք վախեցել, գնացինք գործի: Ասել են՝ գնա պառկի, ասել է՝ ինձ բան չի լինի, ինչ պառկել, ես դեռ անելու շատ բան ունեմ:

Պատրաստ էր օգնել բոլորին, օրվա ցանկացած ժամի, նույնիսկ երբ օրերով տուն չգալուց հետո հետ էր վերադառնում ծանր աշխատանքից՝ անկողնուն կարոտած, գիշերվա ժամերին զանգում էին, մոռանում էր իրեն, կարծես տագնապ էր ստացել, նորից մի րոպեում հագնվում ու դուրս էր գալիս տանից, որ օգնության հասներ, և այդ դեպքերը շատ-շատ էին լինում:

Թաթուլը փորձում էր միշտ ճիշտ ապրել (ինչպես ինքն էր միշտ ասում) ու երբեմն պարտադրում էր ճիշտ ապրել կողքիններին»,- նշում է հերոս հետախույզի կինը՝ Անահիտ Ալեքսանյանը:

Նա պատմում է, որ ամուսինը հզոր կամքի ուժ ուներ և եթե մի բան մտածում էր, հասնում էր դրան՝ ինչ գնով լիներ. շատ նպատակասլաց էր: «Ինքը բոլորի հետ ու բոլորի համար ապրում էր, ժպտում, բայց իր հոգսը միայն իրենն էր, ու ինձ էլ էր այդպես սովորեցնում: Ասում էր՝ մարդկանց խնդիրները այնքան շատ են, քո խնդիրն էլ մի բարդիր, քոնը քոնն է և պիտի քո մեջ պահես»:

«Հոկտեմբերի 19-ին կարևոր առաջադրանք էր իրականացնելու: Ինձ հաղորդագրություն էր ուղարկել, որից հետո չկարողացա հետը կապ հաստատել: Առաջադրանքը եղել է պատերազմի ընթացքում ամենաբարդը, և ասվել էր, որ 99%ով հնարավոր է հետ չգային, և առաջադրանքը չի եղել հրաման, ասել են՝ ով է պատրաստ կամավոր գնալ՝ շեշտելով վտանգի լրջությունը:

Դեպքից մի քանի օր առաջ զինակից ընկերոջը մարտական դանակ է տվել և խնդրել, որ եթե իր հետ մի բան պատահի, փոխանցի իր տղային… Իմ հրամանատարը ասել է, որ պահեմ դանակը մինչև Մոնթեիս մեծանալը, և երբ մեծանա, տամ տղայիս: Թաթուլը ասել է՝ իմ տղան խելացի է, կհասկանա, թե ինչ պիտի անի այդ դանակը:

Ոչ ոք չգիտեր՝ ով է Թաթուլը, ինչ հոգատար ամուսին էր և ինչ ուշադիր հայր էր իր տղայի համար, բոլորին խիստ թվացող իմ Թաթը մեր որդու հետ խաղում էր ժամերով, գժվում էր Մոնթեի համար, իսկ ես ժամերով ժպիտով նայում էի նրանց (չափից դուրս երջանիկ էի նրա հետ)»,- պատմում է Անահիտը:

Թաթուլ Հակոբյանի կինն ասում է, որ նեղացած չէ ամուսնուց, որ հայրենիքն ամեն ինչից շատ էր սիրում. «Ես իրենից երբեք չեմ նեղանա, ինքը հայրենիքի մեջ գուցե ինձ, մեր որդուն տեսավ… Ցավիս խորքից էլ ես հարգում եմ Թաթիս որոշումը»: