Թուր­քի­ա­յի գրե­թե բաց ներգ­րավ­վա­ծու­թյան շնոր­հիվ հա­յե­րը մի­ա­վոր­ման սկզբնա­կետ են ստա­ցել, այն է՝ ամեն գնով մա­հա­ցու թշնա­մուն դի­մագ­րա­վե­լու մո­տի­վա­ցի­ան․ «Փաստ»

«Փաստ» օրաթերթը գրում է

jpgazeta.ru-ն ««Ղարաբաղյան հանգույց». Ալիևի գլխավոր սխալի մասին» վերնագրով հոդվածում գրում է, որ անցել է արդեն վեց (իրականում՝ հինգ-«Փաստ») ամիս, այսպես կոչված, «վեցշաբաթյա պատերազմի» թեժ փուլի ավարտից, որի օգնությամբ Իլհամ Ալիևը փորձեց արմատապես ու միանշանակ կտրել «ղարաբաղյան հանգույցը»: Վեց ամիսը բավարար ժամանակահատված է, որ, ելնելով գործողությունների ընթացքից, որոշակի եզրակացություններ լինեն: Եվ դրանք հիասթափեցնող են Ադրբեջանի համար: Ալիևը ոչ թե հանցանք է գործել, այլ ավելի վատ է գործել. նա կոպիտ սխալ է թույլ տվել: Կարելի է հասկանալ, թե ինչու է նա դիմել Թուրքիայի օգնությանը, բայց չի կարելի ներել նրան այն եռանդը, որի արդյունքում թուրքերը ազդել են ղարաբաղյան հիմնախնդրի ռազմական լուծման փորձի վրա և հիմա էլ ամբողջ աշխարհին ցույց են տալիս իրենց ներկայությունն Ադրբեջանում:

Բանն այն է, որ ԶԼՄ-ների համար գեղեցիկ պատկեր ստանալով և սուլթան Էրդողանի՝ նոր Բարձր դռան օգնությամբ և մասնակցությամբ իրոք ազատագրելով հայերի կողմից վերահսկվող ադրբեջանական որոշ հողեր, Ալիևը մեծ խնդիրներ է ստեղծել ապագայի համար: Այս պատերազմը աշխարհի համար հաստատեց այն թեզը, որ ադրբեջանցիներն ու թուրքերը միատեսակ են, ուստի Բաքուն նույնպես պետք է պատասխանատու լինի 1915 թվականի Հայոց ցեղասպանության համար: Այսինքն, ստացվում է իդեալական տարբերակ՝ ապաշխարել քաղաքակիրթ մարդկության առաջ և վճարել Հայաստանին: Ոչ մի դեպքում չէր կարելի Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանին հրավիրել Բաքվի Հաղթանակի շքերթին: Դա արևել յան խորամանկություն չէ, դա հարգանքի դրսևորում չէ, դա ընդամենը քաղաքական կարճատեսություն է:

Ակնհայտ է, որ էներգետիկ ռեսուրսներով հարուստ Ադրբեջանը, որը գտնվում է տնտեսական և ռազմական առումով շատ ավելի զարգացած մեծ երկրների միջև, ստիպված է որոշակի ճկունություն ցուցաբերել, բայց կան բաներ, որոնք չի կարելի թույլ տալ: Միգուցե Իլհամ Ալիևը իրեն զգում է հետխորհրդային տարածքի ամենախորամանկ և խոհուն բազմավեկտոր քաղաքական գործի՞չ (Լուկաշենկոյից հետո), և համարում է, որ եթե վերահսկում է նավթն ու գազը, ապա լծակներ ունի՞ Էրդողանի վրա՝ կապված գազամուղների և նավթամուղների համատեղ նախագծերի հետ: Եթե Պուտինը կարող է, ապա ես ինչո՞ւ չեմ կարող, հա՞: Համենայն դեպս, հարգելի Իլհամ, Պուտինը երեք գերտերություններից մեկի առաջնորդն է՝ միջուկային գերտերությունների, և եթե թուրքական տանկերը գնան Մոսկվայի վրա, ապա նա պարզապես Թուրքիան կփոշիացնի: Իսկ ի՞նչ կանեք դուք, հարգելի նախագահ Ալիև, եթե թուրքական տանկերը գնան Բաքվի վրա՝ խաղաղարար առաքելությամբ, կասպիական ապստամբ վիլայեթներում կարգուկանոն հաստատելու համար: 

Դուք, հարգելի Իլհամ, հավանաբար չեք կարդում թուրքական և հայկական թերթերը: Իսկ նրանք արդեն միաձայն գրում են. «Մեկ ժողովուրդ՝ երկու երկիր»: Միայն նրանց նպատակներն են տարբեր: Թուրքական թերթերը բնակչությանը պատրաստում են նավթա-գազային երկրի անեքսիային: Ինչո՞ւ դա չանել, եթե նույն թուրքերն են ապրում նաև այնտեղ: Դե, ոչ այնքան նույնը, կարգով ցածր, բայց թուրք: Իսկ աշխարհի բոլոր զարգացած երկրներում հայկական լրատվամիջոցներն ու լոբբիստական կառույցները այժմ հնարավորություն ունեն բարձրաձայնել օսմանյան արշավանքի մասին, որի անմիջական նպատակն է ոչնչացնել հայկական պետությունը և կրկնել 1915 թվականի ցեղասպանությունը: Եվ մի թերագնահատեք հայկական քարոզչության հզորությունը: Մտածող ընթերցողը կարող է նկատել, որ Ռուսաստանի Կայսրության ավերակների վրա քաղաքացիական պատերազմի և հետո ԽՍՀՄ փլուզման պահին հայերի և ադրբեջանցիների միջև շատ վատ բաներ են տեղի ունեցել: Բայց ընդհանուր քաոսի պայմաններում փոխադարձ էթնիկ զտումները պետությունների կողմից իրականացված ընդհանուր ցեղասպանություններ չեն եղել: Ալիևի ամենամեծ խնդիրն այժմ այն է, որ ռազմական հաղթանակ տանելով՝ նա այլևս չի կարողանա հակամարտությունը տեղափոխել զուտ քաղաքական հարթություն:

Հակամարտության մեջ Թուրքիայի գրեթե բաց ներգրավվածության շնորհիվ հայերը միավորման սկզբնակետ են ստացել, այն է՝ ամեն գնով մահացու թշնամուն դիմագրավելու մոտիվացիան: Բարձր դռան կայսերական վեհության ֆանտոմային ցավերից տանջված Ռեջեփ Թայիփովիչը, ի միջի այլոց, առանձնանում է ոչնչից թշնամիներ ձեռք բերելու հազվադեպ ունակությամբ: Տեսանելի անցյալում նրանից լավ դա միայն Հիտլերն է արել: Եվ դա Ալիևի մեկ այլ մեծ խնդիրն է: Ի՞նչ կլինի, եթե, օրինակ՝ պարոն Էրդողանը փոխադարձ քաղաքավարության շրջանակներում պնդի Ադրբեջանի կողմից Հյուսիսային Կիպրոսի Թուրքական Հանրապետության ճանաչումը: Եվ, ի պատասխան, Հունաստանը Ֆրանսիայի և Իտալիայի աջակցությամբ կվերցնի ու կդադարեցնի ադրբեջանական գազի մատակարարումը Ադրիատիկ գազատարով: Եվ կարիք չկա ապավինելու այն փաստին, որ Եվրոպան ոչ մի տեղ էլ չի կորչի առանց նավթի և գազի, և միևնույն ժամանակ կարելի է մատնանշել «Գազպրոմի» «Հյուսիսային հոսք 2» -ի փորձը: «Գազպրոմին» և «Հյուսիսային հոսք 2» -ին աջակցում է միջուկային մի գերտերություն իր ողջ հզորությամբ:

Ավելին․․․