Պուտինի սպառնալիքը. ով նվեր տվեց հայկական հողերը
ՌԴ նախագահ Պուտինը հայտարարել է, թե հետխորհրդային հանրապետություններից շատերը բնիկ ռուսական հողեր են նվեր ստացել ԽՍՀՄ մաս կազմելու համար եւ անկախանալիս պետք է վերադարձնեին այդ հողերը Ռուսաստանին:
Պուտինի մտածողությունն այդ առումով պարզ է վաղուց: Այստեղ չկա նոր բան: Պարզ չէ միայն, նա հիշեցնում է որպես սպառնալի՞ք, որ Ռուսաստանը հավաքելու է իր հողերը, եթե չվերադարձնեն, թե՞ փորձում է ինչ որ «բարոյական պարտքի» տակ դնել հետխորհրդային հանրապետություններին քաղաքական առեւտրի կամ շանտաժի համար:
Ավելի հետաքրքիր է այն, որ բացի ռուսական հողերից, Ռուսաստանը բավական շռայլորեն նվիրել է նաեւ հայկական հողեր՝ ռուս-թուրքական պայմանագրերով, նվիրել է Թուրքիային ու Ադրբեջանին:
2021 թվականին լրանում է ռուս-թուրքական այդ պայմանագրերի դարը: Գործնականում առումով դարը լրացել է արցախյան առաջին պատերազմով, որտեղ հայկական հաղթանակը ռուս-թուրքական պայմանագրերի վրա քաշված առաջին գիծն էր: Հայերը նախ ակնկալում էին, որ հայկական հողերը կվերադարձվեն քաղաքավարի, սակայն հետո պարզ դարձավ, որ դրանք հնարավոր է միայն ազատագրել, ոչ ոք չի վերադարձնի հենց այնպես:
Այդ տեսանկյունից, մտածել, թե Ռուսաստանը երբեւէ կճանաչի հայերի հանդեպ իր հանցանքն ու մեղքը, իրատեսական չէ: Ըստ այդմ խնդիրն այն է, թե Հայաստանը կարո՞ղ է ստեղծել այնպիսի վիճակ, երբ Ռուսաստանը պարզապես ստիպված կլինի ճանաչել այդ մեղքն ու հրաժարվել ռուս-թուրքական այդ պայմանագրերից, որովհետեւ հակառակ պարագայում խնդիրը կլինի ոչ միայն հայերինը, այլեւ իրենը:
Հայաստանը կարող է ստեղծել այդ վիճակը, ինչը սակայն պահանջելու է մեծ ջանք եւ բավականին համառ աշխատանք հենց Հայաստանի ներսում առաջին արդյունքը արձանագրելու, այսինքն Հայաստանի տնտեսա-քաղաքական եւ անվտանգային ինքնիշխանությունն ու դիվերսիֆիկացիան ընդլայնելու համար:
Անկախ Հայաստանի նախկին իշխանության հանդեպ վերաբերմունքից ու գնահատականից, պետք է նկատել, որ Հայաստանն այդ քայլերն արել է, եւ դրանցում եղել է մի քանի հատկանշական դրվագ, սակայն ընդհանուր հարաբերակցությունը չի փոխվել Հայաստանի ինքնիշխանության օգտին: Չի փոխվել, որովհետեւ անելով որոշակի քայլեր, այդուհանդերձ երկրի ներսում չի արձանագրվել կարեւորագույնը՝ կառավարող համակարգում հանրային կամքի քաղաքական կապիտալիզացիան: Որովհետեւ, անկասկած լավ պատկերացնելով սպառնալիքները, որ բխել են պուտինյան Ռուսաստանի քաղաքականությունից, երբ ռեգիոնալ գլխավոր գործընկերոջ դիրքում ԽՍՀՄ փլուզումից հետո սկսել է վերականգնվել Թուրքիան, նրանք այդուհանդերձ չեն ցուցաբերել ներքին արդիականացման բավականաչափ կամք եւ հարկ եղած դեպքում հանուն Հայաստանի ինքնիշխանության՝ իշխանությունը թողնելու կարողություն:
Այդ իմաստով, բացառիկ եւ բազմաշերտ է թավշյա հեղափոխության պատմությունը, որը Հայաստանին տվել է հենց կարեւորի հնարավորությունը: Ամբողջ հարցն այն է, որ այս դեպքում էլ Հայաստանի համար կարող է խնդիր դառնալ «պարտքը Ռուսաստանին»: Բայց ոչ հողի պարտքը, այդ իմաստով եթե կա պարտք, ապա Ռուսաստանի պարտքը Հայաստանին: Պարզապես, այս դեպքում կարող է խնդիր լինել որոշ շրջանակների «պարտքը Ռուսաստանին», որ կուտակվել է Հայաստանում կառավարող համակարգի հովանու դիմաց:
Որոշակի խմբերի այդ պարտքը «հիշեցնելով», Մոսկվան ամեն կերպ ձգտելու է հետաձգել հայերի առաջ իր ունեցած պարտքի հետ քաղաքական առերեսումը:
«ՀայաՔվեն» կոչ է անում արտախորհրդարանական ընդդիմության լայն կոնսոլիդացիայի. Մենուա Սողոմոնյան
Պատարագի ժամանակ եկեղեցում իրավիճակը լարվեց
Այսօր Հայաստանի տարբեր մարզերի շուրջ 500 երեխաներ «Տաշիր» բարեգործական հիմնադրամի նախաձեռնությամբ հյ...
Եկեղեցու դեմ սկսված ճնշումը վերածվում է քաղաքական հաշվեհարդարի
Մոլեգնող հրդեհներ. իրավիճակ, որը բացահայտում է խորքային թերությունները. «Փաստ»
Յամալն այսօրվա ֆուտբոլի գլխավոր տաղանդն է․ Թոնի Կրոս
Քեմբրիջում ստեղծվել է օրգանական կիսահաղորդչի վրա հիմնված ավելի արդյունավետ արևային մարտկոց
Փաշինյանի ներխուժումը Սուրբ Սարգիս. պայքար կաթողիկոսի դեմ
Վերջին յոթ տարում Հայաստանում ուսանողների թիվը պակասել է 25 տոկոսով. Ատոմ Մխիթարյան
Ինչո՞ւ Արման Թաթոյանը չի մասնակցել քաղբանտարկյալների թեմայով լսումներին. «Փաստ»
